จะจูบจันทร์เย้ยฟ้าสักคราครั้ง
หากดาวนั่งอิจฉาจะว่าไหม
ร้อยรักด้วยสายลมแล้วสมใจ
บนโลกไร้พรมแดนเป็นแฟนกัน
คิดอีกทีที่รักประจักษ์แจ้ง
สิสำแดงเดชได้ก็อายฝัน
กลัวเผชิญเกินหน้าเจ้าตาวัน
อาจจะบั่นชีพไซร้บรรลัยลง
โอ้อกข้าฐานันดรเหมือนนอนถ้ำ
หากถลำหลุดลุ่ยเป็นผุยผง
จะแลกหรือร้อนหนาวเจ้าโฉมยง
งามดั่งหงส์ดวงเดือนข้าเหมือนลิง
รักจึงแน่นในอกเหมือนตกตึก
ต่างสำนึกรุมเร้าล่ะเศร้าสิง
หรืจำนนบนทางข้างความจริง
ก่อนเธอทิ้งเธอไปมิใกล้ตาย
เฝ้าย้ำอยู่อย่างคนที่ทนฝืน
รู้จุดยืนเย็นร้อนก่อนใกล้สาย
อาจอ้างว้างทางเปลี่ยวผู้เดียวดาย
แต่กระต่ายต้องฝันมิฟั่นเฟือน
บ้านอยู่ดงพงหนาป่าก็กว้าง
มืดเวิ้งว้างเวียนวนก็หม่นเหมือน
จะรู้หรือรสกลิ่นสิ้นปีเดือน
ข้าอยู่เขื่อนค่ำลงในดงดอน
หลับตาลงตรงนี้เถิดที่รัก
หากเหนื่อยหนักนั้นวางไว้ข้างหมอน
พลงผืนฟ้ากล่อมฝากจากคนจร
จะยังอ้อนห่วงหาเมื่อลาเลือน
ธรรมดาบนโลกไร้พรมแดนเป็นแฟนกัน
คิดอีกทีที่รักประจักษ์แจ้ง
สิสำแดงเดชได้ก็อายฝัน
กลัวเผชิญเกินหน้าเจ้าตาวัน
อาจจะบั่นชีพไซร้บรรลัยลง
โอ้อกข้าฐานันดรเหมือนนอนถ้ำ
หากถลำหลุดลุ่ยเป็นผุยผง
จะแลกหรือร้อนหนาวเจ้าโฉมยง
งามดั่งหงส์ดวงเดือนข้าเหมือนลิง
รักจึงแน่นในอกเหมือนตกตึก
ต่างสำนึกรุมเร้าล่ะเศร้าสิง
หรืจำนนบนทางข้างความจริง
ก่อนเธอทิ้งเธอไปมิใกล้ตาย
เฝ้าย้ำอยู่อย่างคนที่ทนฝืน
รู้จุดยืนเย็นร้อนก่อนใกล้สาย
อาจอ้างว้างทางเปลี่ยวผู้เดียวดาย
แต่กระต่ายต้องฝันมิฟั่นเฟือน
บ้านอยู่ดงพงหนาป่าก็กว้าง
มืดเวิ้งว้างเวียนวนก็หม่นเหมือน
จะรู้หรือรสกลิ่นสิ้นปีเดือน
ข้าอยู่เขื่อนค่ำลงในดงดอน
หลับตาลงตรงนี้เถิดที่รัก
หากเหนื่อยหนักนั้นวางไว้ข้างหมอน
พลงผืนฟ้ากล่อมฝากจากคนจร
จะยังอ้อนห่วงหาเมื่อลาเลือน
๑๗ มีนาคม ๒๕๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น