มากน้อยในสิ่งหวังนั้นฝั่งหนึ่ง
เหตุย่อมพึ่งเพียรพาไปหาผล
หลายระยะผสานผ่านวังวน
บ้างทุกข์ทนท้อไหมเมื่อไกลเกิน
จึงวัดใจว่าใจที่ไหวนั้น
จะบากบั่นเพียงใจไม่ขาดเขิน
รู้ลุกรับกับก้าวคราวเผชิญ
แม้ยับเยินอยู่บ้างในบางที
เหตุย่อมพึ่งเพียรพาไปหาผล
หลายระยะผสานผ่านวังวน
บ้างทุกข์ทนท้อไหมเมื่อไกลเกิน
จึงวัดใจว่าใจที่ไหวนั้น
จะบากบั่นเพียงใจไม่ขาดเขิน
รู้ลุกรับกับก้าวคราวเผชิญ
แม้ยับเยินอยู่บ้างในบางที
ด้วยเหตุผลคนหวังเป็นดั่งเชื้อ
จึงจะเหลือลายลักษณ์เป็นสักขี
เขาคนเราก็ใช่ ไฟก็มี
ย่อมถึงที่วาดหวังอันรังรอง
เพราะยังหายใจอยู่รับรู้สึก
โดยสำนึกดีเดินเกินจะหมองจึงจะเหลือลายลักษณ์เป็นสักขี
เขาคนเราก็ใช่ ไฟก็มี
ย่อมถึงที่วาดหวังอันรังรอง
เพราะยังหายใจอยู่รับรู้สึก
เถิด ศรัทธาฟ้ามีวันสีทอง
รอผู้จองจับฝันอันอำไพ
ความเป็นอื่นคืนกลับการรับรู้
วนเวียนอยู่ย่ำคิดความชิดใกล้
ทอดสายตาสามารถอาจเข้าใจ
ทางที่ไร้แรงตื่นเคยยืนยัน
ดอกหญ้ายังพลิ้วไหวในลมหนาว
คอยส่งข่าวคนหลงทางกลางความฝัน
บอกความจริงอิงอ้างระหว่างวัน
ว่าผกผันเพียงใดไม่ยั่งยืน
ข้างขึ้นแรมลงบ้างอยู่อย่างนี้
เพื่อให้มีมุ่งมั่นมีวันตื่น
เป็นแรงใจใฝ่ฝันในวันคืน
ให้เราฝืนเราฝ่าชะตาตน
ธรรมดา
๑๐ มกราคม ๒๕๕๙
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น