ยามเมื่อโลกโศกเศร้าเหงาอ้างว้าง
อยู่ในทางเปลี่ยวเปล่าคราวสับสน
กลืนน้ำตาฝ่าฝืนยืนสู้ทน
ฟ้าก็หม่นมืดทั่วถึงหัวใจ
รักหรือ? คือฝันหนึ่งซึ่งมนุษย์
มิอาจหยุดยื้อหมายคล้ายสงสัย
ทั้งสุขเศร้าซื่อนักเมื่อรักใคร
ก็กอดไว้หวังวันอันชื่นตา
โลกใบหนึ่งในมือที่ถืออยู่
รักจึงรู้ลดล้นบนคุณค่า
ต่อเมื่อเหลือคำถามในน้ำตา
ความห่วงหาริบบหรี่ไม่มีกัน
ไม่เหลือรอยคอยอยู่ในรู้สึก
หลายสำนึกไม่งามตามความฝัน
ถึงทางแยกแหลกลับไปกับวัน
จึ่งมืดนั้นหนักในหัวใจคน
ดั่งเดินทางกลาง‘เลลมเห่หวน
เคียงขบวนบ่าคลื่นในคืนหม่น
พายุเย้ยผืนน้ำก็ลามลน
อาจร่วงหล่นหรือฟื้นขึ้นยืนเย็น
หยั่งทิศทางห่างเหินก็เกินกล่าว
เหมือนเร่งร้าวรองยืนความขื่นเข็ญ
ชะตาหนอรอฟื้นดั่งคืนเพ็ญ
กลับได้เห็นหัวใจใกล้ดับลง
“บางครั้ง ความเป็นจริงก็ทำร้ายความฝัน
บางครั้งความฝัน
ก็ทำให้ผู้คนไม่ต้องปวดร้าวในความเป็นจริง”ธรรมดา
๑๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๗
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น