๏ สายธารธรรมดา

                         ด้วยเรียวแขนแสนล้าว่ายฝ่าข้าม
                         คงสัมผัสความงามแห่งน้ำเชี่ยว
                         ที่ว่าร้ายจึงใช่ร้ายเพียงถ่ายเดียว
                         หากใจเหนี่ยวตระหนักซึ้งถึงธารธรรม

                         แห่งห้วงมหรรณพบรรจบฟ้า
                         คลื่นซัดพาถั่งโถมโหมกระหน่ำ
                         เกลียวชีวิตซัดซ่าเริงระบำ
                         มีหรือใครร่ายรำเพียงเดียวดาย

                         จึงน้ำตาหมองหม่นของคนทุกข์
                         คอยขับปลุกคลื่นสาดไม่ขาดหาย
                         แต่ใครยอมจ่อมจมอย่างงมงาย
                         หรืออยู่อย่างคล้ายคล้ายลืมหายใจ

                         ต่างรอแสงแห่งธรรมธรรมดา
                         ที่จะสาดฉายมาเมื่อเช้าใหม่
                         เพื่อเสริมแรงแกร่งกล้าข้ามฝ่าไป
                         อย่างซึ้งในลำธารผ่านผจญ

                          จึงได้เห็นเบื้องหน้ามีฟ้ากว้าง
                          จึงรู้ทางคดเคี้ยวเลี้ยวเหวหน
                          จึงพลังดั่งไฟในใจตน
                          จะปลุกปลอบผู้คนบนเส้นทาง

                           แล้วเอื้อมมือปกป้องประคองโลก
                           คอยดับโศกสาดซัดสิ่งขัดขวาง
                           มิตรภาพจึงฉายข้ามลายพราง
                           ด้วยก้าวย่างแห่งธรรม.ธรรมดา

                           สำนวนนี้ อ.นายเงา
        เขียนไว้ให้ผมที่สมาคมนักกลอนแห่งประเทศไทยครับ

                           ธรรมดา

                           ๑๘ เมษายน ๒๕๕๕