จวบจนสายแสงทองมาส่องสาด
ภาพเคยวาดว่าวันอันอร่าม
ก็ปรากฏกับใจในนิยาม
อยากอยู่ท่ามท้องฟ้าที่ว่าวาว
กางปีกกว้างกับใจจึงไม่หมด
แม้รันทดเท่าทนถึงหนหาว
เติมตระหนักปักษาฟ้าสกาว
ก็ถึงคราวโบกโบยโดยเสรี
จากลูกนกตกคอนอยู่ตอนนั้น
เคยหวาดหวั่นกับวัยไร้แสงสี
เป็นนกหนุ่มกุมกล้าโดยท่าที
สู่วิถีฟ้างามตามใจตน
ท่องโลกกว้างก็แปลกเมื่อแรกรุ่น
ทำใจคุ้นคอยรับความสับสน
หลังผ่านช่วงลวงตาพาวกวน
ใกล้ค่ำจนใจล้า จะพาพัก
ตัดภาพสู่อีกวันอันอุ่นเอื้อ
สายลมเหนือพัดพรูพอรู้จัก
กางปีกป่ายปีนฟ้าลาพำนัก
ยิ้มทายทักเส้นทางข้างหน้านั้น
จะไปไหนนกหนุ่มผู้รุ่มร้อน
เหมือนไฟฟอนสุมใส่หัวใจฝัน
อาณาจักรดอกไม้บานธารพระจันทร์
เขาอยู่กันด้วยดีไมตรีเติม
ดั่งแดนสรวงร่วงฟ้ามาให้หอม
พร่างพะยอมเย้ายวนอีกส่วนเสริม
ต่างหลายช่วงห้วงหาวและด้าวเดิม
จึงใจเพิ่มภาพฝันวันเป็นจริง
เปลี่ยนเสรีที่ใจให้เป็นปีก
กำลังอีกเอื้ออันขยันยิ่ง
เหนื่อยหนักตักเมฆเหมือนเป็นเพื่อนพิง
ขอแต่มิ่งขวัญฟ้ามาเอออวย
เมื่อหัวใจเจ้าฝันถึงวันสวย
หวังว่ากล้าถลำจะอำนวย
โชคจะช่วยชูไว้ไม่อับปาง
แต่ฟ้ากว้างกว่าใจเจ้าใฝ่ถึง
ห้วงคำนึงหนักหนาเมื่อฟ้าสาง
เสรีล้าหลับหล่นบนเส้นทาง
ร่วงระหว่างเวิ้งฝันตะวันรอน
สืบชะตากล้าใหม่จึงไม่พบ
สุขสงบเงียบเย็นเช่นวันก่อน
หลงทางฟ้าฝ่าเมฆไม่อาทร
ถลาร่อนลาลับไม่กลับคืน
เหลือรอยฟ้าฝากเตือนแด่เพื่อนพ้อง
เคียงครรลองเรืองหล้าหรือฝ่าฝืน
อันอุดมใดด้าวจะยาวยืน
ที่ดาษดื่นได้ดื่มกิน เท่าถิ่นตน.
ธรรมดา
๙ มกราคม ๒๕๕๙
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น