๏ ใจกระดาษ

  

                            เก็บความเงียบความงามในความเหงา
          พอลุกเร้าแรงใจใส่เดียงสา
                  สู่โลกศิลป์จากทรวงและดวงตา
                  หลังความล้าหลงรื่นของคืนวัน

                         เพียงเพื่อเล่าเรื่องราวหนาวและร้อน
            ทั้งอาทรทั้งทุกข์ทั้งสุขสันต์
                      หรืออีกโลกลึกเลียบความเงียบงัน
                และโลกฝันอีกฝั่งยังครึกครื้น

           อาจวิจิตรใจสร้างอักษรซึ้ง
         ขณะหนึ่งใจฝันในวันตื่น
                  เขียนฟ้ารุ้งลาวัณย์อันกลมกลืน
       ให้โลกรื่นรมณีย์ในชีวิต

                     แม้ฟ้ามืดหม่นเหมือนมาเยือนยิ้ม
      ไม่อดอิ่มอาทรที่ดวงจิต
              หรือเคว้งคว้างร้างไร้ไม่รู้ทิศ
            ยังรู้สิทธิ์สืบสานทะยานยิน

                    จากหัวใจกระดาษทุกหยาดหยด
               หมึกที่รดระบายบนสายศิลป์
            เพื่ออะไรเพื่อใครใจกวินท์
           ก็โบยบินตราบเท่าที่เรารัก

 

                   โลกอักษรสุขทุกข์ที่ปลุกปลอบ

                     ที่ต่างมอบต่างมานการตระหนัก

               ประดับดงวงวรรณมิผันภักดิ์

                   ด้วยประจักษ์โหยหาในอารมณ์

 

          ร้อยคำรักจากใจจึงไม่สิ้น
           ดั่งผืนดินได้ฟ้าแทนผ้าห่ม
                  หากหนาวคงหนาวใจในคำคม
               นั้นพร่างพรมผืนหล้าชั่วตาปี

             ด้วยจิตรักนักฝันถึงฟ้าไหน
       ก็ยิ่งใหญ่ทุกยุคอยู่ทุกที่
      หาหอมอื่นรื่นล้ำคำกวี
           ประหนึ่งมีมนต์มุ่งจรุงริน

                       บ้างเขียนโลกโศกเศร้าให้สวยซึ้ง
              หยิบดาวดึงฟ้าต่ำแค่คำศิลป์
         สร้างเสรีลึกล้นให้ยลยิน
                    ล้วนจากจินต์จากฝันอันโอฬาร

                   แม้ทุกข์ก็ไม่ทุกข์ที่ปลุกปลอบ
                   เหมือนใจมอบใจมาก็ว่าหวาน
        โลกอักษรเสรีกี่ทองธาร
         ก็เบิกบานอยู่ให้หัวใจจำ

               จึงวิจิตรใจเป็นเช่นกระดาษ
                หวังจะวาดวันตื่นและคืนค่ำ
                        หากเหลือโลกไร้ขอบไม่ครอบงำ
                      เพื่อดื่มด่ำด้วยสิทธิ์จิตวิญญาณฯ

 

          ธรรมดา

                ๒๓ มกราคม ๒๕๕๙