เมื่อไม่อาจดึงฟ้าลงมาต่ำ
ย่อมเจ็บช้ำสู่วันนั้นหนักหน่วง
ต่อทนทุกข์ลุกล้มกลางลมลวง
ซึ่งหลายช่วงสิ้นหวังกำลังใจ
เสียงจากความเงียบงันวันเหว่ว้า
ต่างดวงตาหดหู่เธอรู้ไหม
เหมือนค่ำคืนเหน็บหนาวนั้นยาวไกล
จึงหวั่นไหวเหลือเกินนักเดินทาง
สันโดษโดยจำนนคนถูกทิ้ง
เหมือนแน่นิ่งในดวงมานการก้าวย่าง
จะหลับลงหลังความเหงาเริ่มเบาบาง
แล้วทอดร่างโรยแรงกับแสงจันทร์
ซึ่งแสงเดือนเลือนลาก่อนฟ้ารุ่ง
เฝ้ามองคุ้งขอบฟ้าในตาฝัน
เหม่อลอยคอยคำใจจากใครกัน
ไม่คงมั่นเหมือนเมื่ออยู่ไม่รู้ทิศ
จึงเห็นความแตกต่างวางเราไว้
ซุกซ่อนความอ่อนไหวไม่มีสิทธิ์
หลงละเมอเพ้อพล่ามในความคิด
เมื่อรู้ผิด รู้รส บทน้ำตา
เสียงจากความเงียบงันเฝ้าฝันถึง
ยังรำพึงผ่านสายลมโลมยอดหญ้า
มองช่องว่างห่างกันวันอำลา
เหมือนท้องฟ้าซึ่งไกลมากจากผืนดิน
ธรรมดา
๑๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๕
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น