๏ เพรงภวังค์

 

      งดงามยามเมื่อมองบนท้องฟ้า
  สบสายตาเติมฝันเช่นวันเก่า
    รอยยิ้มนิ่มนวลนั้นยังบรรเทา
    อบอุ่นคุ้นคนเหงาอย่างเข้าใจ

                   คืนจันทร์ฉายพรายพร่างโพ้นหนหาว
               สร้อยแสงดาวเรียงร้อยดั่งพลอยใส
       หนึ่งนภาว่าหวานประมาณใด

 จะห่มให้ห้วงซึ้งคิดถึงกัน

          แปลกไหม! เมื่อใจเราดวงเก่านี้
      รักเธอที่อยู่ไกลเหมือนในฝัน
           เฝ้าฝากฟ้าฝากลมห่มแสงจันทร์
      สร้างสีสันสวยล้ำเพียงลำพัง

               เหมือนไม่อาจเอื้อมดาวจากราวฟ้า
        ต่างชะตาต่างทางระหว่างหวัง
          ผลิผ่านภาพซึ้งเสียงเพียงใบบัง
    รอวันหลั่งน้ำตาจะมาเยือน

                 แม้บอบบางอย่างนั้นยามหวั่นไหว
              เสียงหัวใจจะคอยมิคล้อยเคลื่อน
              ประดับดวงเด่นหาวดุจดาวเดือน
      ละมุนเหมือนเมฆาคู่ฟ้านั้น
                   
            กระซิบซึ้งสู่สายลมมาห่มห้วง
            ว่าเด่นดวงได้หมายประกายฝัน

     จะมีใจให้หาญเช่นวารวัน
             และรักมั่นเหมือนฟ้าไม่ลาดาว
      

        ศาสตร์ศิลป์จินตนาที่ถาโถม
    ฤๅชโลมล้านคำซึ่งฉ่ำหาว
                    หว่านวิจิตรพิศแพร้วอันแพรวพราว
             เกินจะกล่าวกานท์ถ้อยที่ร้อยรัก

 

 ธรรมดา
               ๑๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๖