๐ เถลิงการ ๐ (อินทรวิเชียรฉันท์ ๑๑)

                                                           ลิบล่องเถลิงหลง              มนะยงทะยานยิน

                                                           ต่ำตกก็ผกผิน                    ผิวะผล ณ ดลดาว

                                                           ดื่มด่ำระกำกลืน                กวะฟืนทิวาวาว

                                                           เติมตนปะหนหาว             รุหะห้วง ณ ดวงมาน

                                                           รุ่งรื่นมะรืนรับ                   รุจิซับพิสัยสาน    
                                                           ท่องทิศสุธาธาร                 ธุระถ้วนปะชวนชัย

                                                           ชีพหนึ่ง ณ พึงหมาย          มุประกายประสงค์ใส

                                                           โลกล้วนชนวนใน             นิธินับคณาคุณ

                                                            เพียงเพียรพินิจเนือง          ภวะเปรื่องปะมานหมุน

                                                            ทุกที่วิธีทุน                        ทะลุเท่าธนานันท์

                                                            หลังล่องทะเลหลง             ทิศะทรงกะวาววัน

                                                            เทียบท่าอุษาสรรค์             ชยะซ้องสกุลชน ๚ะ        
                          

                                                                                          ธรรมดา

                                                                                    ๑๖ พ.ย. ๒๕๖๑

    

 

ลำนำแห่งเจ้าพระยา

ล่องไปในสายน้ำและความหวัง
แว่วแว่วฟังฟองคลื่นฟื้นคำขาน
หอมบุปผาราตรีเมื่อคลี่บาน
ปลุกวิญญาณเจ้าพระยาขึ้นมาเยือน

คืนหนาวเย็นเพ็ญจันทร์อันไพจิตร
เคลิ้มเคลิ้มคิดคล้ายคล้ายภาพรายเลื่อน
ในฝันพร่าฟ้าพริ้มพิมพ์ดาวเดือน
                                                                                       มาตามเตือนใจตื่นจนตื้นตัน

                                                                                       ภาพวัดวาอารามตามริมฝั่ง
                                                                                       พระปรางค์ตั้งตรงสู่ประตูสวรรค์
                                                                                       เสมือนถูกทอดทิ้งให้นิ่งงัน
                                                                                       คอยคืนวันเวลามาทำลาย

                                                                                      โอ้ เมืองพุทธศาสนาเคยปรากฏ
                                                                                      รุ่งเรืองรสธรรมรัตน์จรัสฉาย
                                                                                      อย่าได้เป็นเช่นคำพุทธทำนาย
                                                                                      ขอเห็นชายผ้าเหลืองพระเรืองรอง

                                                                                      ภาพคืนที่ลอยกระทงทรงประทีป
                                                                                      สว่างชีพชื่นชมเชิญลมล่อง
                                                                                      สวยกระทงอธิษฐานส่งธารทอง
                                                                                      เดือนสิบสองแสงเดือนงามเตือนใจ

                                                                                      นี่นับวันจะวังเวงเพลงเรือเห่
                                                                                      เสื่อมเสน่ห์ประเพณีศรีสมัย
                                                                                      เพลงดอกสร้อยสักวาฝากอาลัย
                                                                                      จะเลือนไกลไปจนสุดอยุธยา

                                                                                      ภาพวังเวียงเรียงตลอดยอดปราสาท
                                                                                      สวยประกาศศิลปกรรมอันล้ำค่า
                                                                                      โอ้ สยามงามระยับรองรับฟ้า
                                                                                      ภาวนาอย่าให้ยับเพราะรับคน

                                                                                      ล้วนต่างเชื้อต่างชาติศาสนา
                                                                                      ต่างภาษาแทรกสลับมาสับสน
                                                                                      ความโอ่อ่าอารยะที่ปะปน
                                                                                      จะซึมจนสายเลือดไทยเหือดลง

                                                                                     โอ้ เพลงแห่งความห่วงความหวงแหน
                                                                                      จงกล่อมแผ่นดินสยามพ้นความหลง
                                                                                      ร่ายมนต์รักแรงร่วมรวมเผ่าพงษ์
                                                                                      ให้มั่นคงสามัคคีเหมือนสี่แคว..

                                                                                      ริ้วเส้นไหมสายหมอกระลอกเรื่อย
                                                                                      ลมหนาวเฉื่อยโชยน้ำค้างคลี่ร่างแห
                                                                                      ห่มหัวใจเจ้าพระยา..หรี่ตาแล
                                                                                      ความเปลี่ยนแปรเป็นไปอย่างใจเย็น

                                                                              อ.วรา จันทกูล
                                                                                    “ ลอยลำไปกับเรือเพลง ”
                                                                                       ๑๐ ธันวาคม ๒๕๑๐