หากปีกอันเสรีไม่มีสิทธิ์
แม้จะคิดแค่บินก็สิ้นศักดิ์
คงอับอายขายหน้าถ้าใครทัก
หาตระหนักเผ่าพงศ์ให้จงเจน
สืบชีวิตผิดโพ้นกระโจนจับ
ใครรู้อับอายอึ้งถึงหลานเหลน
วัยเจ้าหรือถือว่า.ก็กล้าเกณฑ์
แล้วจะเวรกรรมใดให้กริ่งกลัว
เถิดลูกรักโหยหาแต่ฟ้านั้น
เจ้าจงฝันถึงฟ้าอย่าหดหัว
ตื่นตามรอยพ่อพ้นเมื่อจนตัว
แต่นี้ทั่วท้องฟ้ากล้าเผชิญ
เจ้านกน้อยหน้าหดหมดทางเถียง
ปีกก็เหวี่ยงพับพับกับเก้อเขิน
โก่งก้านคอรอรับความยับเยิน
ก่อนหาเหินให้พบจบกระบวน
ชีวิตนกตกอับอยู่กับปีก
เจริญหลีกหรือล่มกับลมหวน
หลายบทบาทวาดฟ้าท่าทบทวน
แล้วแต่ล้วนลีลาสง่างาม
กลับมาหาลูกนกเดี๋ยวตกหล่น
เพื่อจะพ้นภาพกลัวหัวใจห่าม
เช้าเย็นย่ำคลำหาพยายาม
หวังจะข้ามคำเย้ยเคยได้ยิน
ความหดหู่อยู่ไหนจะไม่แจ้ง
จึงด้วยแรงน้อยนิดชิดถวิล
จะใฝ่ฟ้าหาวหนไม่จนจินต์
คงไม่สิ้นสืบสานการเป็นนก
เมื่อปีกอันเสรีนั้นมีสิทธิ์
ย่อมไม่ผิดเผ่าพงศ์ดงวิหค
ให้หลงฝันหลงฟ้ามาเพ้อพก
เหมือนแนบอกอัมพรอย่างตอนนี้
ธรรมดา
๗ มกราคม ๒๕๕๙
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น