๏ พรุ่งนี้

 

                                                                     หากค่ำคืนขื่นใจไม่น้อยหนัก
                                                                     พอจะเหลือลายลักษณ์ให้ถักถ้อย
                                                                     ร่ายลำนำคำหวานผ่านดงดอย
                                                                     ได้สักน้อยหนึ่งในใจคนจร

                                                                      จะปลอบขวัญคนไกลใครคนนั้น
                                                                      เปลี่ยนเมฆปั้นดาวเดือนให้เหมือนหมอน
                                                                      พักภิรมย์ห่มฟ้าที่อาทร
                                                                      ให้ทุกข์ร้อนเลยล่วงดวงกมล

                                                                       หลับลงผ่านลานร้าวอันหนาวเหน็บ
                                                                       จากเคยเจ็บจมใจในสับสน
                                                                       เห็นฝั่งฝันวันพรุ่งผดุงดล
                                                                       เก็บดอกผลพฤกษ์พร่างกลางดงดาว

                                                                       หากความงามของคืนที่ตื่นอยู่
                                                                       จะรับรู้ซึ่งทรวงในห้วงหาว
                                                                       ฟ้าไม่ร้างดอกฟ้ากว่าทุกคราว
                                                                       ถ้าเธอก้าวเธอกล้ากว่าทุกครั้ง

                                                                            ธรรมดา

                                                                     ๒๐ ธันวาคม ๒๕๕๘