๐ เถลิงการ ๐ (อินทรวิเชียรฉันท์ ๑๑)

                                                           ลิบล่องเถลิงหลง              มนะยงทะยานยิน

                                                           ต่ำตกก็ผกผิน                    ผิวะผล ณ ดลดาว

                                                           ดื่มด่ำระกำกลืน                กวะฟืนทิวาวาว

                                                           เติมตนปะหนหาว             รุหะห้วง ณ ดวงมาน

                                                           รุ่งรื่นมะรืนรับ                   รุจิซับพิสัยสาน    
                                                           ท่องทิศสุธาธาร                 ธุระถ้วนปะชวนชัย

                                                           ชีพหนึ่ง ณ พึงหมาย          มุประกายประสงค์ใส

                                                           โลกล้วนชนวนใน             นิธินับคณาคุณ

                                                            เพียงเพียรพินิจเนือง          ภวะเปรื่องปะมานหมุน

                                                            ทุกที่วิธีทุน                        ทะลุเท่าธนานันท์

                                                            หลังล่องทะเลหลง             ทิศะทรงกะวาววัน

                                                            เทียบท่าอุษาสรรค์             ชยะซ้องสกุลชน ๚ะ        
                          

                                                                                          ธรรมดา

                                                                                    ๑๖ พ.ย. ๒๕๖๑

    

 

ลำนำแห่งเจ้าพระยา

ล่องไปในสายน้ำและความหวัง
แว่วแว่วฟังฟองคลื่นฟื้นคำขาน
หอมบุปผาราตรีเมื่อคลี่บาน
ปลุกวิญญาณเจ้าพระยาขึ้นมาเยือน

คืนหนาวเย็นเพ็ญจันทร์อันไพจิตร
เคลิ้มเคลิ้มคิดคล้ายคล้ายภาพรายเลื่อน
ในฝันพร่าฟ้าพริ้มพิมพ์ดาวเดือน
                                                                                       มาตามเตือนใจตื่นจนตื้นตัน

                                                                                       ภาพวัดวาอารามตามริมฝั่ง
                                                                                       พระปรางค์ตั้งตรงสู่ประตูสวรรค์
                                                                                       เสมือนถูกทอดทิ้งให้นิ่งงัน
                                                                                       คอยคืนวันเวลามาทำลาย

                                                                                      โอ้ เมืองพุทธศาสนาเคยปรากฏ
                                                                                      รุ่งเรืองรสธรรมรัตน์จรัสฉาย
                                                                                      อย่าได้เป็นเช่นคำพุทธทำนาย
                                                                                      ขอเห็นชายผ้าเหลืองพระเรืองรอง

                                                                                      ภาพคืนที่ลอยกระทงทรงประทีป
                                                                                      สว่างชีพชื่นชมเชิญลมล่อง
                                                                                      สวยกระทงอธิษฐานส่งธารทอง
                                                                                      เดือนสิบสองแสงเดือนงามเตือนใจ

                                                                                      นี่นับวันจะวังเวงเพลงเรือเห่
                                                                                      เสื่อมเสน่ห์ประเพณีศรีสมัย
                                                                                      เพลงดอกสร้อยสักวาฝากอาลัย
                                                                                      จะเลือนไกลไปจนสุดอยุธยา

                                                                                      ภาพวังเวียงเรียงตลอดยอดปราสาท
                                                                                      สวยประกาศศิลปกรรมอันล้ำค่า
                                                                                      โอ้ สยามงามระยับรองรับฟ้า
                                                                                      ภาวนาอย่าให้ยับเพราะรับคน

                                                                                      ล้วนต่างเชื้อต่างชาติศาสนา
                                                                                      ต่างภาษาแทรกสลับมาสับสน
                                                                                      ความโอ่อ่าอารยะที่ปะปน
                                                                                      จะซึมจนสายเลือดไทยเหือดลง

                                                                                     โอ้ เพลงแห่งความห่วงความหวงแหน
                                                                                      จงกล่อมแผ่นดินสยามพ้นความหลง
                                                                                      ร่ายมนต์รักแรงร่วมรวมเผ่าพงษ์
                                                                                      ให้มั่นคงสามัคคีเหมือนสี่แคว..

                                                                                      ริ้วเส้นไหมสายหมอกระลอกเรื่อย
                                                                                      ลมหนาวเฉื่อยโชยน้ำค้างคลี่ร่างแห
                                                                                      ห่มหัวใจเจ้าพระยา..หรี่ตาแล
                                                                                      ความเปลี่ยนแปรเป็นไปอย่างใจเย็น

                                                                              อ.วรา จันทกูล
                                                                                    “ ลอยลำไปกับเรือเพลง ”
                                                                                       ๑๐ ธันวาคม ๒๕๑๐

                     

“ทบทวนเส้นทางก่อนย่างก้าวใหม่”

(๑)-เดินโดดเดี่ยวอ้างว้างอยู่กลางแจ้ง
แสบด้วยแสงแห่งตาวันอันเจิดจ้า
ฉานแสงโชนวับวิบขลิบขอบฟ้า
หวั่นเหว่ว้าหวิววับทับฤทัย

เหมือนดอกจานบานสล้างเกลื่อนกลางทุ่ง
ปรับแต่งปรุงทุ่งแวววามงามสดใส
                                                                                       ผลิดอกบานสานความหวังพลังใจ
                                                                                       ดุจดั่งไฟโชนแสงหน้าแล้งร้อน

                                                                                       จากรังสีคลี่คิมหันต์อันแผดผิว
                                                                                       พลันพลิกพลิ้วริ้วร้อนคลายค่อยถ่ายถอน
                                                                                       ชวนเชิดโชนปนปรุงรุ้งทองปอนด์
                                                                                       ดุจดั่งพรดับแล้งแห่งร้อนร้าว

                                                                                       คืนและวันผันพรูฤดูเปลี่ยน
                                                                                       ลมหวานเวียนสานผสมผ่านลมหนาว
                                                                                       เหมือนสายทิพย์พริบฝันอันเพริศพราว
                                                                                       พรจากดาวเด่นเดือนเตือนอารมณ์

                                                                               (๒)-ครั้นแรกก้าวเข้ามหาอาณาจักร
                                                                                       รื่นสำลักหวังหวานซ่านความขม
                                                                                       แทนสรรเสริญเพลินพะนอคลอคำชม
                                                                                       อาจระบมบ่มท้อทรมาน

                                                                                       แต่ทุกถ้อยคำคมคารมปราชญ์
                                                                                     “อย่าเขลาขลาดคล้อยตามลมชมความหวาน
                                                                                       ต้องทะนงคงความฝันอันตระการ
                                                                                       กว่าผลผลิกลีบเบ่งบานเกลื่อนก้านใบ

                                                                                       ทุกชีวิตจักมีค่าต้องกล้าอยู่
                                                                                       หันหน้าสู้แสงตะวันอันโชนใส
                                                                                       ชีพมิสิ้นดิ้นสุดแรงชีพแกว่งไกว
                                                                                       จึ่งจักได้ฝันสีทองอันผ่องเพรา”

                                                                                (๓)-เธอเดินทางห่างไกลมากจากวันก่อน
                                                                                       ต้องไม่ย้อนไปกล้ำกลืนคลื่นความเศร้า
                                                                                       หันหน้าสู้แสงตาวันอันแรงเร้า
                                                                                       เพื่อครรลองปองเรา..คว้าดาวทอง !

                                                                        ประพันธ์โดย: ราตรี ประดับดาว (ประยอม ซองทอง)

                                

๐ จุดดับ

ฟ้าที่โค้งลงต่ำ-น้ำกับฟ้า
อยากรู้ว่าสุดลงที่ตรงไหน
หัวใจมันทะยานอยากจากหัวใจ
ถึงความฝันซึ่งมันไม่เคยได้มี

ธารทะเลปริ่มน้ำเมื่อยามค่ำ
ฟ้าสีดำหว่านฟ้ามาถึงนี่
                                                                                       แวมดาวหม่นภาพพิมพ์ริมนที
                                                                                       เมื่อดนตรีชาวเรือมันเฝือนัก

                                                                                       ลมทะเลเห่คลื่นคืนวันก่อน
                                                                                       พัดมาย้อนในกมลคนอกหัก
                                                                                       คลื่นม้วนตัวห่มหัวใจให้หยุดพัก
                                                                                       มันสำลัก,อดทนจนเจียนตาย

                                                                                       เรือลำนี้แล่นผ่านธารชีวิต
                                                                                       ทุกความคิดเร่งรุดสู่จุดหมาย
                                                                                       สัมผัสน้ำ,สัมผัสฟ้า,ดาราราย
                                                                                       แต่ก็คล้ายหลงทางหว่างน้ำวน

                                                                                       มันออกมาไกลมากไกลจากฝั่ง
                                                                                       ทุกทุกครั้งอาศัยดาวสีขาวหม่น
                                                                                       หัวใจที่หวาดฝันมันทุกข์ทน
                                                                                       เมื่อหยาดฝนหนาวสะท้านคลี่ม่านมา

                                                                                       โอ้เรือเร่ เร่ไปถึงไหนหนอ
                                                                                       ใจมันท้อมันขลาดความปรารถนา
                                                                                        ฟ้าที่โค้งลงต่ำ-น้ำกับฟ้า
                                                                                       ได้รู้ว่าจะไม่มีในชีวิต

                                                                          ประพันธ์โดย: อ.แพรวพรรณ อุดมธนะธีระ

                       

๐ ขอบฟ้าขลิบทอง

......มิ่งมิตร
เธอมีสิทธิ์ที่จะล่องแม่น้ำรื่น
ที่จะบุกดงดำกลางค่ำคืน
ที่จะชื่นใจหลายกับสายลม

จะร่ำเพลงเกี่ยวโลมเรียวข้าว
ที่จะยิ้มกับดาวพราวผสม
                                                                                       ที่จะเหม่อมองหญ้าน้ำตาพรม
                                                                                       ที่จะขมขื่นลึกโลกหมึกมน

                                                                                       ที่จะแล่นเริงเล่นเช่นหงษ์ร่อน
                                                                                       ที่จะถอนใจทอดกับยอดสน
                                                                                       ที่จะหว่านสุขไว้กลางใจคน
                                                                                       ที่จะทนทุกข์เข้มเต็มหัวใจ

                                                                                       ที่จะเกลาทางกู้สู่คนยาก
                                                                                       ที่จะจากผมนิ่มปริ่มเส้นไหม
                                                                                       ที่จะหาญผสานท้านัยน์ตาใคร
                                                                                       ที่จะให้สิ่งสิ้นเธอจินต์จง

                                                                                       ที่จะอยู่เพื่อคนที่เธอรัก
                                                                                       ที่จะหักพาลแพรกแหลกเป็นผง
                                                                                       ที่จะมุ่งจุดหมายประกายทะนง
                                                                                       ที่จะคงธรรมเที่ยงเคียงโลกา

                                                                                       เพื่อโค้งเคียวเรียวเดือนและเพื่อนโพ้น
                                                                                       เพื่อไผ่โอนพลิ้วพ้อล้อภูผา
                                                                                       เพื่อเรืองข้าวพราวแพร้วทั่วแนวนา
                                                                                       เพื่อขอบฟ้าขลิบทองรองอรุณ

                                                                              อ.ประคิณ ชุมสาย ณ อยุธยา

                                                                              (อุชเชนี) พ.ศ.๒๔๙๓