ผู้อุทิศวิญญาณผ่านอักษร
ซึ่งสะท้อนสุขโศกบนโลกหล้า
เห็นรอยยิ้มพริ้มใสในน้ำตา
โน้มแผ่นฟ้าเฟื่องฟูลงสู่ดิน
เห็นทุ่งโล่งรำไรที่ไร้-แล้ง
ยังฝังแฝงพฤกษ์พันธุ์นั้นไม่สิ้น
เห็นหัวใจไหวหวานทะยานยิน
แล้วดับดิ้นด้วยพิษอวิชชา
สรรพสิ่งนิ่งนับกับวิโยค
ประหนึ่งโศกสิงสิ้นแสวงหา
สูญสู่ว่างวิวัฒน์สูญศรัทธา
ไม่เหลือกล้าเหลือก้าวเก็บดาวเดือน
นั่นแผ่นผืนคืนหม่นของคนยาก
ผู้หลายหลากร่ำร้างกลางแดนเถื่อน
ซึ่งชะตาตกต่ำคอยย้ำเยือน
ให้อยู่เหมือนมอดไหม้ในชีวิต
เห็นไหมใจกวีวรรณศิลป์
ผู้ไม่สิ้นศรัทธาประกาศิต
จะโบกโบยโดยเสรีและความคิด
เพื่อนิมิตมรรคาประชาชน
เก็บกำคำร้อยล้านมาสานสร้าง
ปั้นเป็นทางเป็นไทให้เหตุผล
ให้ความหวานความหวังกำลังคน
แม้ท่วมท้นทุกข์ยากจากความจริง
ผู้อุทิศวิญญาณผ่านอักษร
เธอรู้ร้อนรู้หนาวในทุกสิ่ง
รู้โลกรู้วางโดยหลักการพักพิง
เธอไม่ทิ้งสัมมาเมตตาธรรม.
ธรรมดา
๗ มิถุนายน ๒๕๕๗
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น