ตื่นเถิดหนาฟ้าตื่นคืนฟ้าสร้าง
หลังฟ้าร้างย่อมฟ้าจะราศี
โอ้อ้อมอุ่นคุ้นเคยความปรานี
แผ่นดินที่เพลงรักซึ่งจักบาน
เพื่อผู้คอยรอยคำนำมาฝาก
ให้ผู้จากจดจำว่าคำหวาน
ยังยาใจอยู่แย้มกับแก้มกาล
“คิดถึงบ้านเกิดบ้างบางคนรอ”
ผ่านบทเพลงโพ้นฟ้าฝากลมล่อง
เสี้ยวจันทร์ส่องแสงไปถึงไหมหนอ
เห็นไหมดาวดวงนั้น
จันทร์จะทอ
แสงซึ้งห่อห้วงให้หัวใจคน
ตื่นเถิดฟ้ามาดินบ่สิ้นสร้าง
ถ้าอยู่อย่างที่อยู่รู้สับสน
เหนื่อยไหมหนอท้อไหมใจกังวล
ผู้หาหนแห่งฝันผู้บรรเลง
เมื่อนิทานดาวเดือนเลือนโหรงเหรง
จะเหลือร้างรันทดในบทเพลง
ที่คว้างเคว้งเกลื่อนกลบลบรอยเดิม
ทิ้งวิถีมีมาคราก่อนเก่า
ลาลำเนาเข้าเมืองจะเรืองเริ่ม
ห่างพี่น้องผองเพื่อนเคยเตือนเติม
แล้วด้าวเดิมดั่งร้างกลางกมล
ป่าเป็นนามาเป็นเมืองเรืองโรจน์
เคยสันโดษดื่มปราชญ์ขาดขัดสน
ทิ้งบางใครให้ช้ำอย่างจำนน
เปลี่ยนเป็นคนเคยอยู่นามาอยู่เมือง
เมื่อดอกดาวสาวชื่นเธอยืนยัน
ว่าพระจันทร์จะงามตามฟ้าเหลือง
คนรอก็รู้ร้าวหลังเปล่าเปลือง
กอดฝันเฟื่องเศร้าซับกับรอยลวง
..
ลืมหมดแล้วลืมลาฟ้าอีกฝั่ง
อย่ามัวนั่งหน้าน้อยนั้นคอยห่วง
ฉันอยู่ดีหนีทุกข์มาสุขทรวง
วันวันควงหนุ่มหล่อล่ะพ่อรวย
ทิ้งบทนำคำขานสาวบ้านป่า
อยู่เมืองฟ้าเมืองฝันเมืองมันสวย
สะดวกดีมีครบเครื่องอำนวย'
เปลี่ยนจากหวยซื้อหุ้นเป็นคุณนาย
อย่าทวงถามถึงวันรันทดเท่า
ให้กลับเก่ากินเกลือล่ะเบื่อหลาย
ไม่มีใครไม่คว้าความสบาย
แล้วอย่าหมายวันนับไม่กลับคืน
พอกันทีหนีหน้าไม่มาเกี่ยว
จะข้าวเขียวข้าวเหลืองหรือเรื่องอื่น
ฉันเป็นดาวสาวฉ่ำไม่กล้ำกลืน
ไม่มาฝืนอยู่ยาก
จากสาวกรุง
ธรรมดา
๑๒
มกราคม ๒๕๕๙
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น