ก่อนฟ
ก่อนฟ้ารุ่งลมหนาวดาวน้ำค้าง
คล้ายทุกอย่างเย็นยะเยียบและเงียบเหงา
แสงดาวเดือนเหมือนหม่นบนฟ้าเทา
เสียงความเศร้าความขมขื่นของคืนวัน
ซึ่งความงามน้ำกับฟ้าเคยปรากฏ
บัดนี้ลดแรมร้างทางคนฝัน
เหลือร่องรอยคอยคืนเคยตื้นตัน
ก็ยังสั่นซบเศร้า เท่าธุลี
ลอยคว้างกลางโพยมห่มห้วงหนาว
ประหนึ่งร้าวโรยแรงร้างแสงสี
เหลือแต่ตัวหัวใจเหมือนไม่มี
หวั่นวิถีท้อทางจะย่างยืน
ดั่งโลกร้างวางหวั่นไว้ตรงตัก
ซึ่งชะงักเงื้อมเงามิเฝ้าฝืน
หล่นลงจมถมทับกับกล้ำกลืน
แล้วเป็นอื่นอ้างว้างกลางเวลา
ผู้หลับใหลลืมคำเคยพร่ำพจน์
ยากกำหนดทิศทางวางค้นหา
อาจจำนนทนท้อรอระอา
ประหนึ่งฟ้ามืดห้วงแห่งดวงจันทร์
ยิ่งลำธารแห้งหายเป็นทรายดิน
นกหลงถิ่นก็ท้อต่อความฝัน
จะเหลือหล้าฟ้าไหนในรำพัน
จึงหวาดหวั่นเหลือเกินนักเดินทาง
คล้ายทุกอย่างเย็นยะเยียบและเงียบเหงา
แสงดาวเดือนเหมือนหม่นบนฟ้าเทา
เสียงความเศร้าความขมขื่นของคืนวัน
ซึ่งความงามน้ำกับฟ้าเคยปรากฏ
บัดนี้ลดแรมร้างทางคนฝัน
เหลือร่องรอยคอยคืนเคยตื้นตัน
ก็ยังสั่นซบเศร้า เท่าธุลี
ลอยคว้างกลางโพยมห่มห้วงหนาว
ประหนึ่งร้าวโรยแรงร้างแสงสี
เหลือแต่ตัวหัวใจเหมือนไม่มี
หวั่นวิถีท้อทางจะย่างยืน
ดั่งโลกร้างวางหวั่นไว้ตรงตัก
ซึ่งชะงักเงื้อมเงามิเฝ้าฝืน
หล่นลงจมถมทับกับกล้ำกลืน
แล้วเป็นอื่นอ้างว้างกลางเวลา
ผู้หลับใหลลืมคำเคยพร่ำพจน์
ยากกำหนดทิศทางวางค้นหา
อาจจำนนทนท้อรอระอา
ประหนึ่งฟ้ามืดห้วงแห่งดวงจันทร์
ยิ่งลำธารแห้งหายเป็นทรายดิน
นกหลงถิ่นก็ท้อต่อความฝัน
จะเหลือหล้าฟ้าไหนในรำพัน
จึงหวาดหวั่นเหลือเกินนักเดินทาง
ธรรมดา
๑๖
กุมภาพันธ์ ๒๕๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น