เราต่างคนต่างมาเมื่อฟ้าค่ำ
หลายเรื่องเล่าเงาดำระส่ำสี
จากจุดเริ่ม.ลึกลึกรู้สึกดี
เมื่อต่างมีเหมือนกันวันเดียวดาย
ผ่านเพลงกล่อมกล้ำกลืนในคืนหนาว
ก่อนฟ้าดาวดวงจันทร์จะหันหาย
ห่วงแววตาว้าเหว่ทะเลทราย
และอีกหลายร้อยรสบทอาทร
ที่ต่างเฝ้าเขียนคำจากค่ำนั้น
ผ่านสีสันความเชื่อกว่าเมื่อก่อน
ลบรอยร้าวรอยโศกโลกละคร
เปลี่ยนเป็นตอนต่างซึ้งจนตรึงใจ
ภาพความงามตามเติมตอนเริ่มต้น
ฝังกมลสัญจรซึ่งอ่อนไหว
เมื่อต่างมีเหมือนกันวันเดียวดาย
ผ่านเพลงกล่อมกล้ำกลืนในคืนหนาว
ก่อนฟ้าดาวดวงจันทร์จะหันหาย
ห่วงแววตาว้าเหว่ทะเลทราย
และอีกหลายร้อยรสบทอาทร
ที่ต่างเฝ้าเขียนคำจากค่ำนั้น
ผ่านสีสันความเชื่อกว่าเมื่อก่อน
ลบรอยร้าวรอยโศกโลกละคร
เปลี่ยนเป็นตอนต่างซึ้งจนตรึงใจ
ภาพความงามตามเติมตอนเริ่มต้น
ฝังกมลสัญจรซึ่งอ่อนไหว
ท่ามดวงตาราตรีเคยมีใคร
เขียนคำใส่ดาวดวงร่วงพรายพรู
จากทรงจำค่ำคืนเคยชื่นชิด
ไมตรีจิตเสรียังมีอยู่
ฝากความฝันกับฟ้าถ้าเธอดู
แม้ไม่รู้จักกันจนวันนี้ !
ธรรมดา
๓๑ ธันวาคม ๒๕๕๘
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น