ประหนึ่งโลกหลับใหลไกลแดนสรวง
เหมือนเลียบร้างข้างแคร่หนอแดดวง
ผู้ห่มห้วงหดหู่อยู่ลำพัง
..
ซึ่งสายลมร่ายเคว้งบทเพลงเศร้า
อาจฟ้าเทาธารหม่นคนวาดหวัง
ในห้วงลึกหลบเร้นเช่นใบบัง
กับอีกฝั่งฟ้าแล้งจากแสงดาว
คีตกานท์ผ่านพลิ้วละลิ่วเลื่อน
แว่วมาเตือนใจตื่นฟื้นห้วงหาว
แห่งฟ้าค่ำคืนฝันอันยืดยาว
ใครคนหนาวเดียวดายในสายลม
..
ตรงนี้ที่ขับขานนิทานป่า
กล่อมโลกหล้าลำเค็ญเป็นห้วงห่ม
อาจรอนร้าวคราวใครในระทม
ยามขื่นขมเคียงข้างไม่ห่างกัน
..
ยังคอยคนคุ้นเคยเอ่ยคำหวาน
เล่านิทานท้องฟ้าเมื่อคราฝัน
จะมีไหมในซีกส่วนครวญรำพัน
คิดถึงฉันสักน้อยที่คอยเธอ
ธรรมดา
๗ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น