ต่อชะตาอื่นอาจหรือขาดเขิน
รอยเท้าก้าวต่อก้าวคราวดำเนิน
อาจคนเดินหมื่นมั่นเหมือนวันวาร
คงไม่แล้งรำไรให้ถามถึง
ผู้จะซึ้งศรัทธาปาฏิหาริย์
แห่งสวนศิลป์รินรมย์อุดมการณ์
ที่จะหว่านวาดไว้ในเมืองคน
ตราบที่ทุกข์ถมทางอยู่อย่างนั้น
ฟ้าก็กั้นทางเทียวเรียวรุ้งหม่น
โลกจะรู้ผู้กล้าปัญญาชน
ผู้ซึ่งค้นคุณค่ามาอ้างอิง
ดังประดับด้าวแดนแสนพิสุทธิ์
จึงมนุษย์น้อมนำธรรมที่ยิ่ง
เป็นหลักใจให้เห็นตามเป็นจริง
ซึ่งทุกสิ่งล้วนลับกับคืนวัน
แม้ชีพหนึ่งถึงสิ้นกลิ่นคนกล้า
ชีพชาวนาหรือจะดับลงกับฝัน
ฟ้าจะฟื้นคืนฝนหล่นโรมรัน
ให้สีสันคืนคนผู้ทนทุกข์
ธรรมดา
๑๑
มิถุนายน ๒๕๕๗
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น