อยากรู้ว่าสุดลงที่ตรงไหน
หัวใจมันทะยานอยากจากหัวใจ
ถึงความฝันซึ่งมันไม่เคยได้มี
ธารทะเลปริ่มน้ำเมื่อยามค่ำ
ฟ้าสีดำหว่านฟ้ามาถึงนี่
แวมดาวหม่นภาพพิมพ์ริมนที
เมื่อดนตรีชาวเรือมันเฝือนัก
ลมทะเลเห่คลื่นคืนวันก่อน
พัดมาย้อนในกมลคนอกหัก
คลื่นม้วนตัวห่มหัวใจให้หยุดพัก
มันสำลัก,อดทนจนเจียนตาย
เรือลำนี้แล่นผ่านธารชีวิต
ทุกความคิดเร่งรุดสู่จุดหมาย
สัมผัสน้ำ,สัมผัสฟ้า,ดาราราย
แต่ก็คล้ายหลงทางหว่างน้ำวน
มันออกมาไกลมากไกลจากฝั่ง
ทุกทุกครั้งอาศัยดาวสีขาวหม่น
หัวใจที่หวาดฝันมันทุกข์ทน
เมื่อหยาดฝนหนาวสะท้านคลี่ม่านมา
โอ้เรือเร่ เร่ไปถึงไหนหนอ
ใจมันท้อมันขลาดความปรารถนา
ฟ้าที่โค้งลงต่ำ-น้ำกับฟ้า
ได้รู้ว่าจะไม่มีในชีวิต
ประพันธ์โดย: อ.แพรวพรรณ อุดมธนะธีระ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น