ขณะกลัวความหดหู่ไม่รู้จบ
ความจริงเริ่มซึ้งซ่านด้านติดลบ
ซึ่งประสบพบพลั้งผู้ยังเยาว์บอบบางอย่างนี้เองเพลงชีวิต
ผ่านถูกผิดพบเพียงสำเนียงเศร้า
ทอดสายตากล้าหาญการซบเซา
บนความเหงาเดียวดายที่คล้ายกัน
มองทางอย่างยากเย็นเป็นความคิด
อาจมีสิทธิ์สู้ไหมเมื่อไหวหวั่น
เมื่อมองดาวหนาวเหน็บเก็บแสงจันทร์
เหมือนมีฉันซบอยู่เพียงผู้เดียว
ในวังวนทนทางอยู่อย่างเดิม
จากจุดเริ่มเลือนรางเส้นทางเปลี่ยว
ใต้ฟ้าหม่นหมื่นลี้สีซีดเซียว
กี่คดเคี้ยวความหวังที่ยังไกล
ทะยานหยั่งสังเวชว่าเขตตน
เหมือนร่วงหล่นหลากเลศเศษสมัย
อ้างว้างหวังสังเวยเย้ยวันวัย
จึ่งมอดไหม้เหมือนดับอยู่กับทรวง
อัตตาด่าสมมุติประดุจดาบ
กี่กำซาบซึ่งเห็นให้เป็นห่วง
กาลประกอบขอบขังหยั่งเล่ห์ลวง
กำหนดหน่วงในทิศอนิจจา
โศกนาฏกรรมล้ำลึกผนึกนิ่ง
คือความจริงซึ่งฉาบเพียงคราบค่า
ย้อนวิโยคโลกล้นที่ทนมา
คนแปลกหน้าเหน็บหนาวและร้าวราน
..
นักเดินทางอ้างว้างอย่างวันเก่า
กับเรื่องเล่าลำเค็ญกระเซ็นซ่าน
เก็บความหนาวดาวไกลในวันวาน
รอผู้ผ่านมาพบเพื่อทบทวน
ธรรมดา
๒๗ ธันวาคม ๒๕๕๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น