เฝ้าเคียงคอยคู่ฟ้าคราฉายแสง
ประหนึ่งหวานหว่านวาดสาดแสดง
หารู้แล้งเริงรำเมื่อค่ำคืน
เธอเป็นดั่งดาวเหนือเมื่อฟ้าหลับ
ผู้คอยซับน้ำตาคราสะอื้น
ช่วงสับสนทนทางที่ย่าง,ยืน
ก็เติมตื่นเติมไฟให้กล้าเดิน
จับมือฉันมั่นมานกับการก้าว
กี่ร้อนหนาวในทางไม่ห่างเหิน
คือแรงใจใกล้กันวันเผชิญ
ไม่ขาดเขินเลยร้างระหว่างเรา
..
บุปผาพวงผึ้งภู่จึงรู้หวาน
ที่เคยกร้านเกลื่อนกลบสงบเหงา
อบอุ่นสุนทรีย์ที่บรรเทา
ที่ต่างเฝ้าฝากห่วงจากดวงใจ
..
แม้ยามห่างต่างฟ้าสัญญาอยู่เหมือนนกคู่เคียงคอนจะนอนไหน
แค่ค่ำเคลื่อนเดือนปีที่คลาไคล
ซึ้งสายใยอยู่เยี่ยง,เพียงคำแพง
ผ่านฟ้าดาวเดือนฉายรำบายโบก
ไพเราะโลกมโหรีล้วนสี,แสง
กล่อมกมลคนคว้างเมื่อคลางแคลง
โลกใช่แล้งรางวัลอันอุดม
หากหัวใจไฟฟื้นต่อรื่นรมย์
จะกว้างกลมก็ใกล้ในดวงมาน
เคียงถนอมกล่อมเกื้อกี่เรื่อลาญ
รักจะต้านต่อโศกแห่งโลกเรา
..
หลับฝันดีที่รักหนักเหนื่อยแล้ว
จะกล่อมแก้วขวัญนอนรอนความเศร้า
ดงดาวราวรุ้งฝันถึงบรรเทา
ขับความเหงาขึ้นงามยามราตรี
ธรรมดา
๑๒ กันยายน ๒๕๖๑
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น