โน้นดอกไม้พี่มอบมาปลอบขวัญ
ดื่นดาวพรายรายล้อมในอ้อมจันทร์
เห็นไหมนั่นห่วงใยเธอไม่น้อย
..
หากคืนเงียบเลียบร้างค่อนข้างหนัก
พอจะเหลือลายลักษณ์ให้ถักถ้อย
ร่ายลำนำคำหวานผ่านดงดอย
ได้สักน้อยหนึ่งในใจคนจร
จะปลอบขวัญคนไกลใครคนนั้น
เปลี่ยนเมฆปั้นดาวเดือนให้เหมือนหมอนพักภิรมย์ห่มฟ้าที่อาทร
ให้ทุกข์ร้อนเลยล่วงดวงกมล
เห็นฝั่งฝันวันพรุ่งผดุงดล
เก็บดอกผลพฤกษ์พร่างกลางดงดาว
ฟ้าไม่ร้างดอกฟ้ากว่าทุกคราว
ถ้าเธอก้าวเธอกล้ากว่าทุกครั้ง
ธรรมดา
๒๐ ธันวาคม ๒๕๕๘
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น