กล่อมวังเวงหว่านโศกราวโลกหลับ
ถมทางเปลี่ยวเดียวดายคนพ่ายพับ
เหมือนเดือนดับดาวดำแล้ว,ค่ำใคร
ลมแล้งแห้งแผ่นผืนผู้ยืนเหม่อ
รอแล้วเก้อกี่ครั้งภวังค์ไหว
เศร้าสั่งฟ้าฝากหาวกับดาวไกล
เธออยู่ไหนน้ำฟ้า,น้ำตาคน
ร่วงลงดินถิ่นเก่ากับเงามืด
ยามฟ้าฝืดฝั่งคอยเหมือนรอยหม่น
จะยิ้มหยอกหมอกมั่วหรือตัวตน
แล้วรอฝนฝากคำมาย้ำยิน
เย็นอยู่ด้วยดื่มด่ำอันฉ่ำชื่น
ที่เติมตื่นตามแนวแววถวิล
ชูชีวิตทิศทาง‘หว่างฟ้าดิน
สะท้อนถิ่นทำนองรองอรุณ
..
บริบทเริ่มต้นของคนกล้า
กาลเวลาล่วงเลยความเคยคุ้น
จวนตะวันคล้อยบ่ายบอกนายทุน
ไม่อบอุ่นอีกแล้วในแนวเมือง
จะกลับบ้านสานฝันอย่างวันเก่า
เรียนลำเนาน้ำป่าแลฟ้าเฟื่อง
สร้างชีวิตคิดค้นบนลานเรือง
กับช่อเอื้องอุ่นอวลแห่งมวลมิตร
ธรรมดา
๓ เมษายน ๒๕๕๕
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น