หนึ่งคำรบแห่งเราจึงเฝ้าฝืน
คว้าสายลมล้มทรุดทั้งจุดยืน
น้ำตาตื่นรินรดให้จดจำ
..
เมื่อดึกดื่นฝืนเฝ้าเงาน้ำค้าง
แรกระหว่างดินน้ำฟ้ามาถลำ
เพลงใบไม้ทายท้าชะตากรรม
ซึ่งอาจนำน้ำตามาเป็นไฟ
ลมพัดผ่านเพียงแผ่วเบาเท่านั้น
สัมผัสดาวดวงจันทร์จนหวั่นไหว
อีกหน่อยคงรำพึงคิดถึงใคร
อยากอยู่ใกล้เหลือเกินเดินลำพัง
นกหลงทางหลงถิ่นบินหลงฟ้า
รอถลาลงดินมันสิ้นหวัง
อยากโอบเธอที่รักหนักใจจัง
ปีกฉันรั้งอนาคตไม่งดงาม
ความเป็นจริงทิ้งเราไว้เท่านี้
จากทั้งที่ยังห่วงให้ท้วงถาม
ฉันเรือน้อยลอยเร่ทะเลคราม
ฤๅหาญข้ามฝั่งฟ้ามายาใจ
ธรรมดา
๔ มิถุนายน ๒๕๕๗
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น