หากมีใครสักคนทนปวดร้าว
เมื่อคว้าดาวดวงไกลในความฝัน
ไม่ได้ดังหวังไว้ใจจาบัลย์
ลางเลือนเหมือนฟ้ากั้นกับวันคืน
คือฉันเองอ้างว้างอยู่อย่างนี้
กับโลกที่หยุดอยู่รู้สะอื้น
ลางเลือนเหมือนฟ้ากั้นกับวันคืน
คือฉันเองอ้างว้างอยู่อย่างนี้
กับโลกที่หยุดอยู่รู้สะอื้น
จึงแค่คนหนึ่งคนทนกล้ำกลืน
หลับใหลแล้วลืมฟื้นกับคลื่นครวญ
ซึ่งสายลมร่ายเคว้งบทเพลงเศร้า
ทะเลเร้าแรงลมมาห่มหวน
คลื่นคนฝันฝากฝั่งครั้งเรรวน
คงไร้ส่วนซึ้งเสี้ยวจะเหนี่ยวนำ
โลกสีรุ้งลอยลาฟ้าก็หม่น
เหมือนท่วมท้นธาตุทุกข์ที่ถลำ
เหนื่อยและท้อถึงเท่าทั้งเงาดำ
เมื่อเจ็บช้ำด้วยเล่ห์รักปักทรวง
เป็นพิษภัยไหม้เหมือนสะเทือนทั่ว
ซึมสลัวสลับร้อนและหนักหน่วง
หลงเป็นปลื้มดื่มด่ำกับคำลวง
ดิ่งเหวห้วงแห่งตนคนเดียวดาย
หากมีใครสักคนทนเหน็บหนาว
กับโลกร้าวและร้างคราห่างหาย
คงเป็นฉันรันทดทั้งใจกาย
ไร้จุดหมายมืดฟ้าชะตากรรม
ธรรมดา
๒๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๖หลับใหลแล้วลืมฟื้นกับคลื่นครวญ
ซึ่งสายลมร่ายเคว้งบทเพลงเศร้า
ทะเลเร้าแรงลมมาห่มหวน
คลื่นคนฝันฝากฝั่งครั้งเรรวน
คงไร้ส่วนซึ้งเสี้ยวจะเหนี่ยวนำ
โลกสีรุ้งลอยลาฟ้าก็หม่น
เหมือนท่วมท้นธาตุทุกข์ที่ถลำ
เหนื่อยและท้อถึงเท่าทั้งเงาดำ
เมื่อเจ็บช้ำด้วยเล่ห์รักปักทรวง
เป็นพิษภัยไหม้เหมือนสะเทือนทั่ว
ซึมสลัวสลับร้อนและหนักหน่วง
หลงเป็นปลื้มดื่มด่ำกับคำลวง
ดิ่งเหวห้วงแห่งตนคนเดียวดาย
หากมีใครสักคนทนเหน็บหนาว
กับโลกร้าวและร้างคราห่างหาย
คงเป็นฉันรันทดทั้งใจกาย
ไร้จุดหมายมืดฟ้าชะตากรรม
ธรรมดา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น