ขณะหนึ่งนัยน์ตาผู้ล้าโลก
หวั่นไหวในลมโบกวิโยคอยู่
ขณะฝนร่วงรายปลายฤดู
กำสรวลสู่ผู้คนบนแผ่นดิน
อาดูรพูนเทวษประเทศนี้
ฟ้าเศร้าสีหม่นมัวทั่วทั้งสิ้น
ขณะนั้นน้ำตาทั่วธานินทร์
ก็รู้รินอาบอ้างกลางผู้คน
ทอดอาลัยใจน้อยในรอยพ่อฯ
เพราะเมื่อต่อแต่นี้อีกกี่ฝน
จะยังจำกำสรวลของมวลชน
จำอยู่จนสุดท้าย ลมหายใจ๚
ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อม
***************************************
ธรรมดา
๑๐ ตุลาคม ๒๕๖๑
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น