๐ ตุลา๚

                                                                   ขณะหนึ่งนัยน์ตาผู้ล้าโลก

                                                                   หวั่นไหวในลมโบกวิโยคอยู่

                                                                   ขณะฝนร่วงรายปลายฤดู

                                                                   กำสรวลสู่ผู้คนบนแผ่นดิน

                                                                   อาดูรพูนเทวษประเทศนี้

                                                                   ฟ้าเศร้าสีหม่นมัวทั่วทั้งสิ้น

                                                                   ขณะนั้นน้ำตาทั่วธานินทร์

                                                                   ก็รู้รินอาบอ้างกลางผู้คน

                                                                   ทอดอาลัยใจน้อยในรอยพ่อฯ

                                                                   เพราะเมื่อต่อแต่นี้อีกกี่ฝน

                                                                   จะยังจำกำสรวลของมวลชน

                                                                   จำอยู่จนสุดท้าย ลมหายใจ๚

                                                                                    

                                                                             ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อม

 

                                                                                      ***************************************

 

                                                                       ธรรมดา

                                                                                 ๑๐ ตุลาคม ๒๕๖๑

    

 

 

 

๐ อาวรณ์

ดอกรักร้างทางรักมักสิ้นชื่น

ต่อให้ตื่นตาตวงแต่ทรวงเศร้า

ฝังใจจำจากสิ่งเคยพริ้งเพรา

แม้เมื่อเก่าก็ใกล้ในคำนึง

                 ..

นกไม่หวนคืนคอนตอนพลบค่ำ

ฟ้าไม่ต่ำแต่นิดก็คิดถึง

เพียงพิษรักหนักหนาให้ตราตรึง

ต่อภาพซึ่งผุพังยังอาวรณ์

 

                                       หากรักล้นลงจมจะขมหวาน

                                       จะเนิ่นนานหนักนิ่งดังสิงขร

                                       แม้นไม่คู่เคียงฝันนิรันดร

                                       แต่อาทรท่วมท้นจนตัวตาย

 

                                       เมื่อมั่นคงความรักภักดิ์สมร
                                       จะอาวรณ์ตราบสิ้นดินสลาย
                                       ตราบคืนค่ำแห่งฟ้าทิวาวาย
                                       ซึ่งหาใช่สุดท้ายที่ตายตน
                                                        ..
                                       สู่รู้สึกนึกน้อมกล่อมแก้วตา
                                       หลับใหลใฝ่นิทรา ณ แห่งหน
                                       ป่านฉะนี้จักสุขหรือทุกข์ทน
                                       รัตติกาลม่านหม่นเมื่ออาลัย

                                       ห่มวิโยคโลกหลากซากกำสรวล
                                       ประหนึ่งล้วนแหลกลับกับมอดไหม้
                                       ค่ำเช้าช่างหนาวเนิ่นเผชิญใจ
                                       ดุจโลกไร้สิ่งสุขทุกเวลา

                                       หวีดหวิวพลิ้วผ่านเสียงสำเนียงศิลป์
                                       ฟ้าสู่ดินใดเล่าเฝ้าห่วงหา
                                       วิเวกห่มลมหนาวดาวน้ำตา
                                       วาสนานิ่งนั้น,นิรันดร
                                                     ..

                                           ธรรมดา         

                                                            ๒๕/๒/๒๕๕๕